Terug in de tijd naar de middelbare schooltijd herinner ik me momenten dat ik thuis kwam en ouders vroegen naar de resultaten op school. Het was een dag als vele anderen op school en ik had een proefwerk teruggekregen. Het punt viel tegen, was onvoldoende en meteen kwam de vraag: “wat had de rest van de klas?”. Nou de rest van de klas had het veel beter gemaakt dan mij. De zinnen die daarop volgden waren duidelijke taal voor mij en waar het op neer kwam was dat het resultaat de volgende keer beter moest zijn. Ik was “niet goed genoeg” en was helemaal stil geworden. Uitleggen was zinloos, dialoog ontbrak en het enige wat telde was het resultaat in plaats van de mens die het resultaat behaald had 🙁
Als puber voelde ik me gekwetst, niet gehoord en niet begrepen. Daar probeerde ik mezelf tegen te beschermen door mijn mond te houden. Er tegenin gaan was zinloos en maakte het voorval alleen nog maar groter.
Het ego voelde zich op dat moment duidelijk aangevallen en had de keuze uit vechten, vluchten of bevriezen. In mijn geval was het bevriezen geworden, mijn mond houden.
Dat herhaalde zich in mijn verdere leven regelmatig, waardoor ik me van binnen verdrietig voelde, zonder dat daar ruimte voor was om dat verdriet te uiten. Lang heb ik daar mee rond gelopen totdat een therapeut op mijn pad kwam om mij hiermee verder te helpen. Daar ben ik nog steeds dankbaar voor.
Ik ben nu blij dat ik de muur die ik had opgetrokken heb afgebroken met hulp van specialisten om meer vanuit mijn hart te mogen leven met ego op de tweede plaats. Ik voel me nu veel vaker wel goed genoeg.
Wil je meer weten hoe jij je “goed genoeg” kunt voelen, neem dan gerust contact met mij op.